Türkiye yeniden bir kardeşlik ve çözüm sürecinin eşiğinde duruyor. Topraklarımızın hafızası ağır; acılar taze, tereddütler derin, umut ise temkinli. Bu coğrafyanın kaderi haline gelen kırılganlık, yine bir kapının aralandığını gösteriyor. Fakat bu kez ilginç bir tablo var: Sürecin en berrak bakan iki isminden biri devletin sembol isimlerinden Devlet Bahçeli, diğeri ise İmralı’da yıllardır bekleyen Abdullah Öcalan. Ne tuhaf bir denge… Ne çarpıcı bir gerçeklik… Türkiye siyaseti bazen insanı şaşırtacak kadar dramatik dönüşlere gebe. Siyasetin gündelik telaşı içinde birçok aktörde yalpalamalar, kararsızlıklar, anı kurtarma refleksleri ya da süreci doğru okuyamama durumu göze çarpıyor. Kürt siyasetinde zaman zaman ciddi “acaba”lar dolaşıyor; Türk kamuoyunda ise sert bir “kabullenmeme” duvarı yükseliyor. Herkes temkinli, herkes birbirinin nabzını yokluyor, herkes karşısındakinin niyetini tartıyor. Ama tabloya bir kez daha dikkatle bakınca şu çıplak gerçek öne çıkıyor: Sürecin en kararlı ve zihni en net duran ismi Devlet Bahçeli. Kendisine yönelik yıllardır süregelen algıların çok ötesinde, bugün ömrünün ahir döneminde büyük bir risk almış, gövdesini taşın altına koymuş bir lider profili var. Bu bir siyasal manevra değil; bu, tarihsel bir sorumluluk üstlenme hâlidir. Bahçeli'nin bu tavrı, ister seveni ister sevmeyeni olsun, bu ülkenin geleceği adına takdiri hak ediyor. Öcalan cephesine bakıldığında ise yılların getirdiği tecrübenin, süreci okuma konusundaki maharetin ve çatışmanın hiçbir yere çıkmadığını artık en iyi bilen bir zihnin olduğu görülüyor. Kürt toplumunda tereddütlerin sebeplerinden biri, siyasal aktörlerin kendi içlerinde net bir çizgi ortaya koyamaması. Ancak Öcalan’ın durduğu yer, devlet açısından da Kürtler açısından da hâlâ merkezi bir referans noktası olmayı sürdürüyor. Bütün bunlara rağmen, toplumun geniş kesimlerinde sürecin adını dahi duyduğunda ürperen bir psikoloji mevcut. Bunun anlaşılır tarafları var. Geçmişte yaşanan hayal kırıklıkları, kötü yönetilen dönemler, toplumsal kırılmalar… Ama şu da açık ki bu ülke, kardeşlik fikrinden başka hiçbir tutkal ile geçmişin yükünü taşıyamaz. Silahın dağlara, nefretin meydanlara, öfkenin sosyolojiye faydası yok. Bugün devlet aklının bir kanadı ve Kürt hareketinin en net okuyan aktörü, aynı pencereye bakıyor. Bu, hafife alınacak bir şey değil. Tarihte bazı anlar olur; toplumların kaderi bir cümlenin, bir cesaretin, bir adımın ardına gizlenir. Belki de bugün o günlerden biridir. Süreç başarıya ulaşır mı? Elbette bunun garantisi yok. Ama şunu teslim etmek gerekir: Bahçeli’nin kararlılığı, Öcalan’ın netliği ve toplumun derinlerde biriken yorgunluğu, bir kez daha aynı masaya oturma zorunluluğunu doğuruyor. Kimin ömrü sonsuz değil; ama bazen bir insanın ömrü bir milletten daha fazla şey başarabilir. Bahçeli için bu dönem, belki de hayatının en cesur, en tarihî sınavı. Kendisine uzun ömürler dilemekle birlikte, bu yaşında böylesine büyük bir hamlenin altına girmesini siyasetin üstüne taşan bir feraset olarak görmek gerekir.Umarım bu ömrün son döneminde attığı bu büyük adım, bu ülkeye kalıcı bir barış, onurlu bir kardeşlik ve yeni bir nefes bırakır. Belki de Türkiye tam da bugünlerde, kendine yakışanı yapmanın eşiğindedir.
