Erzurumspor için geleceğe korku ile mi bakmalıyız, yâda gelecekte yine futbol adına yalnız var gibi, yine o yavan o gereksiz düşünce kirliliği olacak gibi mi, gerçekten de o tribünlerde bu yanlışlara bakar olmaktan korkuyorum.
Bazen bu işler yorar insanı. Transferler, sporcuların hali, teknik adamlar, sonra maçları beklemek, sonuçlar.
Kötü olunca susar ya başkan her kötüye, olumsuzluğa takımda susar. Maçlar, biten 90 dakikalar, neticeler içinde çekilmez yollar yâda mutlu sonlar.
O forma içinde sahada güzel olursa takım, olgun, sporcusundan emin, dürüst, yetenekli, inancı tam, ufak sallandığınızda korkmayan, arkasını dönmeyen inançlı olursa taraftar o takım takımdır.
Yağmurda ıslanıp, fırtınadan kaçmamalı. Zorda kaçmayan, sahada olsa da sporcu grubu eğer sözde, seste, özünde, adamlığından kusur yoksa o takımın sırtı zor yere değer.
Her takım düşlerinin büyüklüğü kadar o sahada takımdır. Olgunsa o sporcu, akıllı ise, yetenekli ise onlarda kibir olmaz.
Kimse yarış halinde olmadan kimseden akıllı, güzel, iyiyim iddiasını sahada ortaya atmadan özgürce oynayan takım olmalı.
Eğer olamazsa hiç değmez uğruna yorulduğun takıma.
Sonrada o sahada ruh kalmamış dersin, mağlup olunca çaresi, sebebi olmayan en uzak mesafe başkana iki kale arasındaki O 90 dakikalık bitmeyen mesafe olur.
Aslında o şehri, takımı acıtan şey hayal kırıklığı yaşadığı takımdır.
Bakın kaliteli takıma sahip çıkılmaz, o kime nereye ait olduğunu bilir. Maç biter ve o gülüşün kalır ya bizde de o mutluluk kalır.
Takımlar ancak o il onun yanında ise mutludur.
O yüzden önce o halk seni alsın yüreğine sonrada sen o takımla puanları.
Hayırlı olsun Ömer Düzgün. Bundan sonra inşallah.
Hakan Dikmen
